Με ρυθμούς χελώνας και μηδενική αποτελεσματικότητα προχωρεί μέχρι σήμερα η υπόθεση της επαναλειτουργίας της πτωχευμένης βιομηχανίας ξύλου Shelman - που έσκασε στα χέρια των Λαρισαίων της Alfa Wood- καθώς οι δύο πλειστηριασμοί των μονάδων της σε Ροδόπη και Εύβοια καρκινοβατούν, ενώ σε λίγες ημέρες βγαίνει σε ξεχωριστό πλειστηριασμό το εμπορικό σήμα του πάλαι ποτέ κραταιού ομίλου.

Το νέο «επεισόδιο» στην υπόθεση είναι πως ο σύνδικος βγάζει στις 18 Φεβρουαρίου (και αν δεν εκδηλωθεί ενδιαφέρον, κάθε επόμενη Δευτέρα) το εμπορικό σήμα «Shelman» με τιμή εκκίνησης τα 200 χιλιάδες ευρώ, με την ελπίδα πως κάποιος εγχώριος «παίκτης» του κλάδου θα θελήσει να το αγοράσει.

Ακόμη, όμως, και να βρεθεί ενδιαφερόμενος, ούτε τα εργοστάσια της εταιρείας θα επαναλειτουργήσουν, ούτε οι δικαιούχοι-εργαζόμενοι, κράτος, τράπεζες, λοιποί πιστωτές- θα εισπράξουν κάποιο ποσό (το τίμημα εκτιμάται ότι θα καλύψει έξοδα του σύνδικου).

Να σημειωθεί ότι επειδή η πτώχευση έλαβε χώρα πριν την αλλαγή του θεσμικού πλαισίου, στη διαδικασία της εκποίησης προηγούνται οι εργαζόμενοι, το δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία, οπότε οι τράπεζες δεν αναμένεται να εισπράξουν το παραμικρό.

Πώς έχουν όμως σήμερα τα πράγματα, πέντε χρόνια μετά το «λουκέτο» του γνωστού ομίλου:

Πρώτον, ο πλειστηριασμός της μονάδας στη Ροδόπη ξεκίνησε το Δεκέμβριο του 2016 με ελάχιστο τίμημα τα 11,6 εκατ. ευρώ και επειδή ουδείς ενδιαφερόμενος προέκυψε για 21 ολόκληρους μήνες, από τον Σεπτέμβριο του 2018 το ελάχιστο τίμημα αναπροσαρμόστηκε στα 9,92 εκατ. ευρώ. Ούτε όμως και το χαμηλότερο τίμημα έχει δελεάσει μέχρι σήμερα κάποιον υποψήφιο αγοραστή.

Δεύτερον, κανένα ενδιαφέρον δεν έχει εκδηλωθεί στον πλειστηριασμό που αφορά τη μονάδα της Shelman στην Εύβοια.

Παράγοντες της αγοράς μιλούν για μεγάλα λάθη στην όλη υπόθεση που έγιναν επί σειρά ετών, με αποτέλεσμα τα περιουσιακά στοιχεία της Shelman να παραμένουν αναξιοποίητα (και κάποια από αυτά να απαξιώνονται) και οι δικαιούχοι να μην έχουν εισπράξει μέχρι σήμερα ούτε ένα ευρώ.

Όπως υποστηρίζεται, το πρώτο και μεγαλύτερο σφάλμα έγινε όταν η εταιρεία βρισκόταν ακόμη σε λειτουργία και η τουρκική Castamonu είχε προσφέρει γύρω στα 30 εκατ. ευρώ για να αποκτήσει το ενεργητικό το ελληνικού Ομίλου στη Ροδόπη. Το προσφερόμενο τίμημα θεωρήθηκε από τις τράπεζες χαμηλό, ωστόσο αν η πρόταση είχε γίνει αποδεκτή, θα είχαν εισπράξει ένα σημαντικό τμήμα των δανείων που είχαν χορηγήσει και θα διατηρούνταν πολλές θέσεις εργασίας σε έναν ακριτικό νομό της χώρας.

Σύμφωνα με τους ίδιους κύκλους, τα λάθη που έγιναν στη συνέχεια σχετίζονταν με το ύψος του ελάχιστου τιμήματος στους δύο πλειστηριασμούς της μονάδας στη Κομοτηνή.

«Αν δεν έχει εμφανιστεί ούτε ένας ενδιαφερόμενος στα 11,6 εκατ. ευρώ για 21 ολόκληρους μήνες, τι νόημα έχει να μειώσεις το ελάχιστο τίμημα μόνο κατά 15% (στα 9,92 εκατ.) για έναν μηχανολογικό εξοπλισμό που είναι κατά δύο έτη παλαιότερος;» αναρωτιούνται τοπικοί κύκλοι.

Ενστάσεις, όμως, έχουν διατυπωθεί και για τον τρόπο πλειστηριασμού του ακινήτου στην Εύβοια, καθώς εκτιμάται ότι όχι μόνο το ύψος του ελάχιστου ποσού είναι μεγάλο, αλλά και ότι ο πλειστηριασμός θα έπρεπε να είχε διαφορετική δομή. Ειδικότερα, όπως υποστηρίζεται το συγκεκριμένο ακίνητο θεωρείται ως ιδιαίτερα προνομιακό μόνο αν χρησιμοποιηθεί για μη βιομηχανικές δραστηριότητες (βλέπε δημοσίευμα του Euro2day.gr στις 3/1/2018 με τίτλο «Μικρό Ελληνικό οραματίζονται στην Εύβοια». Αντίθετα, θεωρείται απίθανη η επαναλειτουργία της συγκεκριμένης παραγωγικής μονάδας, η οποία είχε σταματήσει να παράγει πολύ νωρίτερα από την ημερομηνία του λουκέτου της Shelman.

Η ουσία είναι πως αντί των 30 εκατ. μόνο για τις εγκαταστάσεις της Ροδόπης, σήμερα (γύρω στα πέντε χρόνια από τότε):

α) Οι δικαιούχοι δεν έχουν εισπράξει ούτε ένα ευρώ.

β) Είναι ιδιαίτερα αμφίβολο το αν και πότε οι δικαιούχοι (ή οι… κληρονόμοι τους) θα λάβουν κάποιο τμήμα των απαιτήσεών τους.

γ) Χάθηκαν θέσεις εργασίας, χωρίς να αναπληρωθούν από νέες μέσα από την επαναλειτουργία της μονάδας στην Κομοτηνή.

δ) Το εγχείρημα για επαναλειτουργία πτωχευμένων παραγωγικών μονάδων που ξεκίνησε με βαθιά πίστη η παρούσα κυβέρνηση (με τη συμπαράσταση τοπικών φορέων και οργανώσεων) δεν απέφερε καρπούς, καθώς τόσο στην περίπτωση της Shelman, όσο και στην υπόθεση της Ενωμένης Κλωστοϋφαντουργίας το μέχρι στιγμής αποτέλεσμα παραμένει αποκαρδιωτικό.

Ζ.Η. με πληροφορίες από Στέφανο Kοτζαμάνη euro2day.gr