Υπάρχει στη σημερινή Ελλάδα “γη της επαγγελίας” για οικοδόμους; Πώς δεν υπάρχει. Απλώς δεν είναι για όλους, παρά μόνο για ...μυημένους.
Ο Μήτσος, χρόνια μεροκαματιάρης οικοδόμος στη Λάρισα, έφαγε το τσιμέντο με το κουτάλι ξύνοντας και καρφώνοντας τάβλες κάτω από τον ήλιο του κάμπου. Τη μισή Νέα Πολιτεία είχε χτίσει στα καλά χρόνια, τότε που το χρήμα έρεε. Δυσεύρετο και γλίσχρο το μεροκάματο τελευταία. Ακόμα πιο δύσκολα τα ένσημα.
“Μήτσο βρήκα δουλειά στη Μύκονο, αν θες έχει και για σένα. Καλά τα λεφτά”. Στο τηλέφωνο ήταν ο Γιάννης. Παλιός Καρδιτσιώτης μπετατζής, φίλος από τα γιαπιά.
Ο Μήτσος δεν άργησε να πάρει το καράβι από τον Πειραιά, όπου έφτασε με το βραδινό ΚΤΕΛ της Λάρισας. Στο λιμάνι του κοσμοπολίτικου νησιού τον περίμενε ο Γιάννης με το μηχανάκι του. Πρώτη φορά πήγαινε στο νησί των Ανέμων. Στη διαδρομή του βγήκαν τα μάτια από τα μπικίνια. Μετά από ώρα έφτασαν πίσω από έναν λόφο όπου υπήρχαν αρκετά κοντέινερ με κρεβάτια. Είδε πολλούς: Πακιστανούς, μαύρους, Έλληνες, όλες οι φυλές του Φαραώ.
-“Δεν δουλεύετε σήμερα;” ρώτησε ο Μήτσος.
- “ Άκου, εδώ η δουλειά είναι το βράδυ, γι΄αυτό πληρώνουν καλά”.
Μόλις πέρασαν τα μεσάνυχτα, έφτασαν στο γιαπί. Σε λίγο ο τόπος γέμισε κόσμο. Οργασμός δουλειάς. Οι “βαρέλες” περίμεναν στην ουρά. Οι “προβοσκίδες” άδειαζαν το φρέσκο μπετό και έφευγαν για να ξαναγεμίσουν.
-“Ρε συ Γιάννη, τι χαμός είναι αυτός. Τι χτίζετε;”, απόρησε ο Μήτσος
- “Ξενοδοχείο. Έχει άδεια για 100 τ.μ. αλλά θα φτιάξουμε 130 δωμάτια”!
- “Άμα τους πιάσουν;”
-”Θα τους πιάσουν σίγουρα. Θα πληρώσουν τα πρόστιμα και τελείωσε. Όλα έτσι γίνεται εδώ. Πολλά τα λεφτά, άλλο κράτος…”.
Τι τον ένοιαζε τον Μήτσο. Τέτοια λεφτά που θα τα ξανάβρισκε. Πίσω περίμεναν στόματα για να ταΐσει.
Άρχισε να χαράζει. Τέλος το νυχτοκάματο. Οι δρόμοι γέμισαν από σερβιτόρους, girls, μπράβους και μαζί και ο Γιάννης με τον Μήτσο στο μηχανάκι. Όλοι για τα κοντέϊνερ.
Ο ήλιος ξεπρόβαλε. Στους δρόμους βγήκαν οι κανονικοί εργαζόμενοι, της ημέρας. Το νησί το καλοκαίρι δεν σταματάει ποτέ. Ούτε το χρήμα.
Είναι μια άλλη Ελλάδα που δεν την γνωρίζουν όλοι. Μακάρι να είχαμε πολλές. Έστω κι έτσι...
Κώστας Τόλης
* Η φωτογραφία είναι αρχείου
