Αποκαλύπτεται σιγά σιγά πώς η προηγούμενη κυβέρνηση κατόρθωνε να παράγει θηριώδη υπερπλεονάσματα: καθηλώνοντας σε χαμηλές πτήσεις την οικονομία. Από τη μια διά της υπερφορολόγησης, στερούσε πόρους από επενδύσεις και κατανάλωση. Από την άλλη, κόβοντας το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων.

Κι όταν πια η υποεκτέλεση του ΠΔΕ δεν μπορούσε να κρυφτεί, προκαλώντας επικριτικά σχόλια, κατέφυγε στη δημιουργική λογιστική: μετέφερε τους πόρους που προορίζονταν για επενδύσεις σε λογαριασμούς φορέων του ευρύτερου δημόσιου τομέα, αυτού που αποκαλείται γενική κυβέρνηση. Ετσι, εμφανίζονταν να γίνονται δαπάνες.

Αλλά –ω του θαύματος– δεν επιβάρυναν το δημοσιονομικό αποτέλεσμα. Γιατί ό,τι ήταν δαπάνη από το ΠΔΕ, ήταν ταυτόχρονα έσοδο για τους φορείς της γενικής κυβέρνησης. Με άλλα λόγια, λογιστικά είχαν «και τον σκύλο χορτάτο και την πίτα ολόκληρη». Στα χαρτιά τουλάχιστον. Οποιος το σκέφτηκε, πήγε τη δημιουργική λογιστική σε νέα επίπεδα.

Δήκτης