Πολύς ντόρος γίνεται τελευταία μετά τη συμφωνία των κοινωνικών εταίρων γύρω από το νομοθετικό πλαίσιο για την επανέναρξη των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. 

Ως πρώτη παρατήρηση, καλό θα ήταν να θυμηθούμε το γεγονός ότι ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός του 2011 έγινε με την συνεισφορά όλων των κοινωνικών εταίρων μαζί. Ο δημόσιος διάλογος που γίνεται σήμερα ξαναβάζει στο τραπέζι παλιές συνήθειες και πρακτικές προ κρίσης. Αναπολεί τριετίες – ποσοστό αύξησης 10% ανά τριετία-, καθώς και άλλες επιβαρύνσεις για τις επιχειρήσεις, αρκετές εκ των οποίων είναι κοινωνικά δικαιολογημένες, έστω και αν κάποιες πλασάρονται «καμουφλαρισμένες».  

Ξεχνάμε όμως μια κρίσιμη πλευρά. Η χώρα έχει ως νόμισμα στα χέρια της το ευρώ και η όποια αστοχία στις εκτιμήσεις θα τινάξει όλη την εργασιακή αγορά στον αέρα. Οι όποιες αυξήσεις συμφωνηθούν θα πρέπει να δικαιολογούνται από την αύξηση παραγωγικότητας. Αυτή πρέπει να είναι η βάση της αύξησης των αμοιβών και όχι οι πολυετίες. Σε κάθε περίπτωση οι τριετίες θα μπορούσαν να είναι πενταετίες και το 10% να γίνει 5%. Επίσης θα ήταν πιο δίκαιο να αφήσει ένα ποσοστό εργαζομένων, της τάξεως του 20%, εκτός συλλογικών συμβάσεων ώστε να μπορεί μια επιχείρηση να κρατήσει ανθρώπους λιγότερο ταλαντούχους και να μην αναγκαστεί να τους απολύσει.

Ξεχνάμε ακόμη ότι όλη η Ελλάδα δεν είναι το ίδιο σε ό,τι αφορά τις αμοιβές. Οι προβλέψεις για επιδόματα θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη και την έδρα της επιχείρησης που ο κάθε εργαζόμενος παρέχει τις υπηρεσίες του. Δεν γίνεται η Ήπειρος και η Δυτική Μακεδονία, που είναι οι πιο φτωχές περιφέρειες της χώρας, να έχουν τις ίδιες επιβαρύνσεις με το λεκανοπέδιο Αττικής. Η υποχρεωτικότητα των συλλογικών συμβάσεων θα τινάξει αυτές τις περιοχές στον αέρα. Θα πρέπει επίσης να μπει ένας συντελεστής, ανάλογος των εισοδημάτων και του κόστους ζωής αυτών των περιφερειών, σε σχέση με τις πλέον αναπτυγμένες. Το ευρώ είναι σκληρό νόμισμα, οι αγορές είναι διεθνοποιημένες πολύ περισσότερο από ότι ήταν στην προ ευρώ εποχή και η ζημιά θα γίνει γρήγορα. 

Αφήστε λοιπόν την αγορά και τον ανταγωνισμό των επιχειρήσεων να ρυθμίσουν ελεύθερα την αυξημένη ζήτηση εργατικών χεριών.

Άλλωστε η περίοδος που διανύουμε δείχνει ότι η ανεργία στατιστικά είναι χαμηλά και πρακτικά ανύπαρκτη. Τα πραγματικά μεροκάματα, και δη στις τεχνικές εργασίες, είναι υψηλά και όποιος δεν τα πληρώνει δεν βρίσκει κόσμο να προσλάβει. Αυτοί οι άνθρωποι να πληρωθούν καλά. Αρκετοί όμως γραφιάδες και αργόσχολοι είναι επικίνδυνο να αμειφθούν χωρίς μέτρηση της παραγωγικότητας.

Ευχαριστώ για την φιλοξενία

(Ένας αναγνώστης – επιχειρηματίας, με πολλά χιλιόμετρα στην αγορά)